M

MLOG

Nederlands

Ontdek uitgebreide methoden voor de bescherming van biodiversiteit, van in-situ en ex-situ behoud tot beleid en technologie, voor een duurzame mondiale toekomst.

Methoden voor de bescherming van biodiversiteit begrijpen: Een wereldwijde noodzaak

Het leven op aarde, in al zijn verbazingwekkende verscheidenheid, vormt een complex tapijt dat bekendstaat als biodiversiteit. Van de microscopische organismen die voedingsstoffen in de bodem recyclen tot de majestueuze walvissen die uitgestrekte oceanen doorkruisen, speelt elke soort een cruciale rol in het handhaven van het delicate evenwicht van de ecosystemen op onze planeet. Dit ingewikkelde web van leven voorziet ons van alles, van schone lucht en water tot voedsel, medicijnen en talloze culturele en esthetische voordelen. Dit onschatbare natuurlijke erfgoed wordt echter ongekend bedreigd. Menselijke activiteiten drijven soorten naar uitsterven met een snelheid die nog nooit eerder in de geschreven geschiedenis is gezien, waardoor ecosystemen tot hun breekpunt worden gedreven. Het begrijpen en implementeren van effectieve methoden voor de bescherming van biodiversiteit is niet alleen een milieukwestie; het is een fundamentele pijler van wereldwijde duurzame ontwikkeling, economische stabiliteit en menselijk welzijn.

Deze uitgebreide gids duikt in de veelzijdige wereld van de bescherming van biodiversiteit. We zullen de kritieke bedreigingen voor de biodiversiteit van onze planeet onderzoeken, een spectrum van innovatieve en traditionele behoudsmethoden bekijken, de beleidskaders die de wereldwijde inspanningen ondersteunen ontleden, en de rol van wetenschap en technologie bij het beschermen van het leven benadrukken. Ons doel is om een mondiaal perspectief te bieden, waarbij we de onderlinge verbondenheid van ecosystemen en de gedeelde verantwoordelijkheid van alle naties en individuen bij het behoud van dit vitale natuurlijke kapitaal erkennen.

Wat is biodiversiteit en waarom is het belangrijk?

Biodiversiteit, een samentrekking van "biologische diversiteit", verwijst naar de verscheidenheid van het leven op aarde op al zijn niveaus, van genen tot ecosystemen. Het omvat de diversiteit binnen soorten (genetische diversiteit), tussen soorten (soortendiversiteit) en van ecosystemen (ecosysteemdiversiteit). Elk niveau is onderling verbonden en vitaal.

Het belang van biodiversiteit kan niet genoeg worden benadrukt. Het levert onschatbare ecosysteemdiensten, de voordelen die mensen van ecosystemen ontvangen. Deze omvatten:

In wezen is biodiversiteit de basis van het leven, die veerkracht en stabiliteit biedt aan de natuurlijke systemen van onze planeet, waarvan menselijke samenlevingen volledig afhankelijk zijn. Het verlies ervan heeft een directe impact op de menselijke gezondheid, economische stabiliteit en veiligheid wereldwijd.

De wereldwijde crisis: Bedreigingen voor biodiversiteit

Ondanks het diepgaande belang ervan, neemt de biodiversiteit in een alarmerend tempo af, voornamelijk gedreven door menselijke activiteiten. Het Intergouvernementeel Platform voor Wetenschap en Beleid inzake Biodiversiteit en Ecosysteemdiensten (IPBES) waarschuwt dat ongeveer een miljoen dier- en plantensoorten nu met uitsterven worden bedreigd, velen binnen enkele decennia. Het begrijpen van deze bedreigingen is de eerste stap naar effectieve bescherming.

Habitatverlies en -fragmentatie

De belangrijkste oorzaak van biodiversiteitsverlies is de vernietiging en degradatie van natuurlijke habitats. Naarmate de menselijke bevolking groeit en de consumptie toeneemt, worden bossen gekapt voor landbouw, ontwikkeling en hout; wetlands worden drooggelegd; graslanden worden omgezet; en oceanen worden beïnvloed door kustontwikkeling en destructieve visserijpraktijken. Dit elimineert niet alleen de fysieke ruimte voor soorten om te leven, maar fragmenteert ook de overgebleven habitats in kleinere, geïsoleerde stukken. Deze fragmenten missen vaak de middelen of connectiviteit die nodig zijn voor populaties om te gedijen, wat leidt tot genetische isolatie, verhoogde kwetsbaarheid voor ziekten en lokale uitsterving. Voorbeelden variëren van ontbossing in de Amazone en Borneo voor palmolie en veeteelt tot de snelle verstedelijking die wereldwijd natuurlijke ruimtes opslokt.

Klimaatverandering

De wereldwijde klimaatverandering, gedreven door de uitstoot van broeikasgassen, verandert ecosystemen wereldwijd in hoog tempo. Stijgende temperaturen, veranderde neerslagpatronen, een toegenomen frequentie en intensiteit van extreme weersomstandigheden (hittegolven, droogtes, overstromingen, bosbranden) en oceaanverzuring vormen allemaal immense bedreigingen. Soorten kunnen zich mogelijk niet snel genoeg aanpassen aan deze veranderingen, of hun habitats kunnen ongeschikt worden. Koraalriffen zijn bijvoorbeeld zeer kwetsbaar voor opwarming en verzuring van de oceaan, wat leidt tot wijdverspreide verblekingsevenementen. IJsberen worden geconfronteerd met krimpende zee-ijshabitats. Veranderingen in groeiseizoenen en waterbeschikbaarheid hebben invloed op landbouwecosystemen en de soorten die ervan afhankelijk zijn. De complexe interacties binnen ecosystemen betekenen dat veranderingen in één soort of factor trapsgewijze effecten kunnen hebben door de hele voedselketen.

Vervuiling

Vervuiling neemt vele vormen aan en dringt door tot in elke hoek van de wereld, en beïnvloedt de biodiversiteit van de kleinste micro-organismen tot de grootste zoogdieren.

Overexploitatie

Overexploitatie verwijst naar het oogsten van soorten uit het wild in een tempo dat sneller is dan hun populaties kunnen herstellen. Dit omvat niet-duurzame jacht, visserij, houtkap en het oogsten van medicinale planten. Commerciële exploitatie is een primaire drijfveer voor veel soorten.

Invasieve uitheemse soorten (IUS)

Invasieve uitheemse soorten zijn niet-inheemse soorten die opzettelijk of per ongeluk in een nieuwe omgeving worden geïntroduceerd, waar ze inheemse soorten wegconcurreren, ecosystemen verstoren en ecologische en economische schade veroorzaken. IUS kunnen roofdieren, concurrenten, parasieten of ziekteverwekkers zijn. Voorbeelden zijn de bruine boomslang die vogelpopulaties op Guam decimeert, de zebramossel die zoetwaterecosystemen in Noord-Amerika verandert, en de vernietigende impact van de reuzenpad op de Australische fauna. Globalisering en toegenomen handel en reizen hebben de verspreiding van IUS wereldwijd versneld, waardoor hun beheer een aanzienlijke uitdaging is geworden.

Methoden voor de bescherming van biodiversiteit begrijpen

Het beschermen van biodiversiteit vereist een veelzijdige aanpak, die directe behoudsinspanningen combineert met beleidskaders, wetenschappelijk onderzoek en gemeenschapsbetrokkenheid. Deze methoden kunnen grofweg worden onderverdeeld in in-situ (ter plaatse) en ex-situ (buiten de natuurlijke omgeving) behoud, aangevuld met overkoepelende juridische, financiële en technologische strategieën.

In-situ behoud: Soorten beschermen in hun natuurlijke habitats

In-situ behoud is de primaire en meest effectieve aanpak, gericht op het behouden van soorten binnen hun inheemse ecosystemen. Deze strategie erkent dat soorten het beste gedijen wanneer ze geïntegreerd zijn in hun natuurlijke omgevingen en ecologische processen.

Beschermde gebieden (Nationale parken, reservaten, beschermde mariene gebieden)

De oprichting en het effectieve beheer van beschermde gebieden vormen de hoeksteen van in-situ behoud. Deze aangewezen geografische ruimtes worden erkend, toegewijd en beheerd om het behoud van de natuur op lange termijn te bereiken, met de bijbehorende ecosysteemdiensten en culturele waarden.

Effectief beheer van beschermde gebieden vereist robuuste wettelijke kaders, voldoende financiering, gekwalificeerd personeel, betrokkenheid van de gemeenschap en constante monitoring om bedreigingen zoals aantasting, stroperij en de gevolgen van klimaatverandering te beperken.

Duurzaam beheer van hulpbronnen (Bosbouw, visserij, landbouw)

Natuurbehoud kan niet uitsluitend berusten op het opzijzetten van ongerepte gebieden; het moet ook worden geïntegreerd in de manier waarop we natuurlijke hulpbronnen beheren en gebruiken in het bredere landschap en zeelandschap. Duurzaam beheer van hulpbronnen streeft ernaar te voorzien in de huidige behoeften zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen.

Ecosysteemherstel (Herbebossing, herstel van wetlands)

Waar ecosystemen zijn aangetast of vernietigd, zijn herstelinspanningen gericht op het bevorderen van het herstel van hun ecologische integriteit. Dit is vaak een complex proces op lange termijn, maar cruciaal voor het herstellen van schade uit het verleden en het verbeteren van de veerkracht van ecosystemen.

Herstelinspanningen moeten worden geleid door ecologische principes, lokale gemeenschappen betrekken en de grondoorzaken van degradatie aanpakken om echt succesvol en duurzaam te zijn.

Stroperijbestrijding en wetshandhaving

Het bestrijden van de illegale handel in wilde dieren en stroperij is een directe en onmiddellijke behoudsmethode, vooral voor sterk bedreigde soorten. Dit vereist een veelzijdige aanpak:

Gemeenschapsgericht behoud

Erkennend dat veel waardevolle biodiversiteitsgebieden worden bewoond of beheerd door lokale gemeenschappen, omvatten gemeenschapsgerichte behoudsmodellen (CBC) het empoweren en betrekken van deze gemeenschappen bij behoudsinspanningen. Deze aanpak respecteert lokale rechten, tradities en kennis, wat vaak leidt tot duurzamere en rechtvaardigere resultaten.

Succesvolle CBC-projecten zijn wereldwijd te vinden, van collaboratief wildbeheer in Namibië tot door de gemeenschap geleid bosbehoud in Nepal, wat aantoont dat natuurbehoud het meest effectief is wanneer het aansluit bij de lokale bestaansmiddelen en ambities.

Ex-situ behoud: Soorten beschermen buiten hun natuurlijke habitats

Hoewel in-situ behoud van het grootste belang is, spelen ex-situ methoden een cruciale aanvullende rol, vooral voor ernstig bedreigde soorten waarvoor in-situ bescherming alleen misschien niet voldoende is of wanneer wilde populaties niet langer levensvatbaar zijn. Deze methoden omvatten het behouden van soorten buiten hun natuurlijke omgevingen.

Dierentuinen en botanische tuinen

Moderne dierentuinen en botanische tuinen zijn geëvolueerd van louter tentoonstellingscentra tot vitale behoudscentra.

Zaadbanken en genenbanken

Deze faciliteiten slaan genetisch materiaal op (zaden, sporen, weefselkweken, DNA) voor langdurig behoud en fungeren als een "back-up" voor de diversiteit van planten en dieren.

Deze banken zijn kritieke verzekeringspolissen tegen wijdverbreid soortenverlies en bieden middelen voor herintroductie- of fokprogramma's in de toekomst.

Fokprogramma's in gevangenschap en herintroductieprogramma's

Voor soorten die op de rand van uitsterven staan, kunnen fokprogramma's in gevangenschap in dierentuinen of gespecialiseerde faciliteiten een levenslijn bieden. Het uiteindelijke doel is vaak om nakomelingen terug te introduceren in hun natuurlijke habitats, om wilde populaties te versterken of opnieuw te vestigen.

Cryopreservatie

Cryopreservatie omvat het conserveren van biologisch materiaal (zoals zaden, sporen, stuifmeel, sperma, eicellen, embryo's of weefselmonsters) bij ultralage temperaturen, meestal met vloeibare stikstof. Dit stopt alle biologische activiteit, waardoor onbepaalde opslag mogelijk is.

Beleid, wetgeving en internationale samenwerking

Effectieve bescherming van de biodiversiteit vereist robuuste wettelijke kaders op nationaal en internationaal niveau, gekoppeld aan gecoördineerde beleidsactie. Natuurbehoud is inherent een grensoverschrijdend probleem, aangezien soorten migreren en ecosystemen politieke grenzen overspannen.

Nationale biodiversiteitsstrategieën en actieplannen (NBSAP's)

Onder de Conventie inzake Biologische Diversiteit (CBD) zijn bijna alle landen verplicht om NBSAP's te ontwikkelen en te implementeren. Dit zijn nationale planningsinstrumenten die verwoorden hoe een land van plan is de doelstellingen van de CBD te verwezenlijken, door nationale doelen en prioriteiten voor biodiversiteitsbehoud en duurzaam gebruik vast te stellen. Ze integreren biodiversiteitsoverwegingen in relevante sectorale of sectoroverschrijdende plannen, programma's en beleid, en fungeren als een blauwdruk voor nationale actie.

Internationale conventies en overeenkomsten

Een reeks internationale overeenkomsten vormt de juridische en beleidsmatige ruggengraat voor de wereldwijde bescherming van de biodiversiteit:

Milieueffectrapportages (MER's)

MER's zijn procedurele instrumenten die wereldwijd worden gebruikt om de milieugevolgen van een voorgesteld plan, beleid, programma of project te beoordelen voordat wordt besloten om door te gaan met de voorgestelde actie. Door potentiële effecten op de biodiversiteit (habitatverlies, vervuiling, verstoring) vroeg in het planningsproces te identificeren, kunnen MER's ontwerpwijzigingen, mitigatiemaatregelen of zelfs de beslissing om een project stop te zetten als de effecten onaanvaardbaar zijn, informeren. Deze proactieve aanpak is cruciaal om biodiversiteitsverlies te voorkomen in plaats van er alleen op te reageren.

Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG's)

De Agenda 2030 voor Duurzame Ontwikkeling van de Verenigde Naties omvat 17 Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen, waarvan er vele direct of indirect verband houden met biodiversiteit. Specifiek SDG 14 (Leven in het water) en SDG 15 (Leven op het land) zijn direct gericht op het behoud en duurzaam gebruik van oceanen, zeeën, mariene hulpbronnen, terrestrische ecosystemen, bossen en biodiversiteit. De SDG's bieden een universele oproep tot actie om armoede te beëindigen, de planeet te beschermen en welvaart voor iedereen te garanderen, waarbij wordt erkend dat milieubescherming, inclusief biodiversiteit, een integraal onderdeel is van deze doelen.

Groene financiering en economische prikkels

De financiering voor het behoud van de biodiversiteit is vaak onvoldoende. Groene financieringsmechanismen proberen financiële middelen te mobiliseren voor ecologisch duurzame projecten.

Onderzoek, monitoring en technologie

Wetenschappelijk inzicht en technologische vooruitgang zijn cruciale enablers voor effectieve bescherming van de biodiversiteit, en bieden de gegevens, hulpmiddelen en inzichten die nodig zijn om bedreigingen te identificeren, interventies te ontwerpen en succes te meten.

Biodiversiteitsinventarisaties en kartering

Voordat we soorten kunnen beschermen, moeten we weten wat er bestaat en waar. Biodiversiteitsinventarisaties (systematische onderzoeken van soorten en ecosystemen) en karteringsprojecten (met behulp van GIS om verspreidingen van soorten, habitats en beschermde gebieden te visualiseren) leveren fundamentele basisgegevens. Wereldwijde initiatieven zoals de Global Biodiversity Information Facility (GBIF) verzamelen biodiversiteitsgegevens van duizenden instellingen wereldwijd, waardoor deze openlijk toegankelijk zijn voor onderzoek en beleidsvorming.

Teledetectie en GIS (Geografische Informatiesystemen)

Satellietbeelden, luchtfotografie en dronetechnologie, gecombineerd met GIS, hebben de monitoring van de biodiversiteit gerevolutioneerd.

DNA-barcoding en genomica

Vooruitgang in genetische technologieën biedt krachtige hulpmiddelen voor biodiversiteitswetenschap en -behoud.

Burgerwetenschap

Het betrekken van het publiek bij gegevensverzameling via burgerwetenschapsinitiatieven vergroot de monitoringcapaciteit aanzienlijk en verhoogt het bewustzijn. Projecten zoals eBird (voor vogelwaarnemingen), iNaturalist (voor alle levensvormen) of lokale planten- en insectenonderzoeken stellen miljoenen mensen in staat om waardevolle ecologische gegevens bij te dragen. Dit verzamelt niet alleen enorme hoeveelheden informatie, maar bevordert ook een gevoel van eigenaarschap en verbondenheid met de lokale biodiversiteit onder de deelnemers.

Uitdagingen bij de bescherming van biodiversiteit

Ondanks de reeks beschikbare methoden, staat de bescherming van de biodiversiteit wereldwijd voor aanzienlijke, complexe en onderling verbonden uitdagingen.

Financieringstekorten

Een van de meest hardnekkige uitdagingen is het aanzienlijke financieringstekort. De financiële middelen die worden toegewezen aan het behoud van de biodiversiteit staan in geen verhouding tot de omvang van de crisis. Veel ontwikkelingslanden, rijk aan biodiversiteit, missen de binnenlandse middelen om effectieve behoudsprogramma's te implementeren, beschermde gebieden te beheren of milieucriminaliteit te bestrijden. Internationale financiering, hoewel nuttig, schiet vaak tekort, wat leidt tot onderbezette parken, beperkte handhaving en onvoldoende onderzoek.

Zwaktes in bestuur en handhaving

Zwak bestuur, corruptie en een gebrek aan effectieve wetshandhaving ondermijnen de inspanningen voor natuurbehoud in vele delen van de wereld. Illegale activiteiten zoals stroperij, illegale houtkap en landroof gedijen vaak waar regelgevingskaders zwak zijn of niet worden gehandhaafd. Politieke instabiliteit en conflicten kunnen ook de aandacht en middelen afleiden van natuurbehoud, wat leidt tot aanzienlijke milieudegradatie.

Sociaaleconomische druk

Armoede, voedselonzekerheid en snelle bevolkingsgroei in biodiversiteitsrijke regio's creëren vaak een immense druk op natuurlijke hulpbronnen. Lokale gemeenschappen kunnen direct afhankelijk zijn van natuurlijke hulpbronnen voor hun levensonderhoud, wat leidt tot niet-duurzame praktijken als er geen alternatieve economische kansen beschikbaar zijn. Het balanceren van menselijke ontwikkelingsbehoeften met behoudsdoelen vereist zorgvuldige planning, rechtvaardige oplossingen en participatieve benaderingen.

Complexiteit van klimaatverandering

De alomtegenwoordige en versnellende impact van klimaatverandering introduceert een laag van complexiteit in de bescherming van de biodiversiteit. Behoudsinspanningen moeten nu rekening houden met verschuivende verspreidingsgebieden van soorten, veranderde ecosystemen en een verhoogde frequentie van extreme gebeurtenissen. Beschermde gebieden die zijn ontworpen voor de huidige klimatologische omstandigheden kunnen in de toekomst minder effectief worden voor hun doelsoorten, wat dynamische en adaptieve beheersstrategieën vereist. De omvang van de klimaatcrisis overweldigt vaak de lokale inspanningen voor natuurbehoud.

Publieksbewustzijn en betrokkenheid

Ondanks een groeiend milieubewustzijn blijft een aanzienlijk deel van de wereldbevolking onwetend over de ernst van het biodiversiteitsverlies, de implicaties ervan voor het menselijk welzijn, of de acties die ze kunnen ondernemen. Gebrek aan publieke en politieke wil kan de beleidsimplementatie, de mobilisatie van financiering en de acceptatie van duurzame praktijken belemmeren. Het overbruggen van de kloof tussen wetenschappelijk inzicht en publieke actie is een voortdurende uitdaging.

De weg vooruit: Geïntegreerde benaderingen en collectieve actie

Het aanpakken van de biodiversiteitscrisis vereist een holistische, geïntegreerde aanpak die verder gaat dan geïsoleerde behoudsinspanningen en biodiversiteit integreert in alle aspecten van de menselijke samenleving. Het vereist ongekende wereldwijde samenwerking, innovatie en een fundamentele verschuiving in onze relatie met de natuurlijke wereld.

Integratie van biodiversiteit (Mainstreaming)

Dit houdt in dat biodiversiteitsoverwegingen worden geïntegreerd in sectoraal beleid en planning voor landbouw, bosbouw, visserij, stedelijke ontwikkeling, infrastructuur en energie. In plaats van biodiversiteit als een apart milieuvraagstuk te behandelen, moet het worden erkend als een integraal onderdeel van economische ontwikkeling, armoedebestrijding en menselijke gezondheid. Voorbeelden zijn het bevorderen van biodiversiteitsvriendelijke infrastructuurontwikkeling (bijv. wildviaducten), het opnemen van biodiversiteitswaarden in de nationale boekhouding en het afstemmen van landbouwsubsidies op ecologische resultaten.

Natuurgebaseerde oplossingen (NbS)

NbS zijn acties om natuurlijke of gewijzigde ecosystemen te beschermen, duurzaam te beheren en te herstellen die maatschappelijke uitdagingen effectief en adaptief aanpakken, en tegelijkertijd voordelen bieden voor het menselijk welzijn en de biodiversiteit. Het herstellen van mangroven kan bijvoorbeeld kustgemeenschappen beschermen tegen stormvloeden (maatschappelijke uitdaging) en tegelijkertijd cruciale vishabitats bieden (biodiversiteitsvoordeel). Andere voorbeelden zijn het beschermen van wetlands voor waterzuivering, het herstellen van bossen voor koolstofopslag en overstromingsbeheersing, en stedelijke vergroening voor warmtereductie en verbetering van de luchtkwaliteit. NbS bieden een krachtige manier om meerdere doelen tegelijk te bereiken.

Inheemse kennis en rechten

Het erkennen en ondersteunen van de rechten, bestuurssystemen en traditionele ecologische kennis van inheemse volkeren en lokale gemeenschappen is van het grootste belang. Deze gemeenschappen leven vaak in en hebben eeuwenlang veel van 's werelds meest biodiverse gebieden duurzaam beheerd. Hun praktijken, zoals traditionele agrobosbouw, vruchtwisseling en spirituele verbindingen met land, bieden onschatbare lessen voor hedendaags natuurbehoud. Hen als rentmeesters van hun voorouderlijke gronden te empoweren is niet alleen een ethische noodzaak, maar ook een zeer effectieve behoudsstrategie.

Technologische innovatie

Voortdurende investeringen in en inzet van innovatieve technologieën zullen cruciaal zijn. Dit omvat kunstmatige intelligentie voor data-analyse en voorspellende modellering, geavanceerde teledetectie voor realtime monitoring van bedreigingen, genbewerking voor ziekteresistentie bij bedreigde diersoorten (met zorgvuldige ethische overweging), en blockchain voor het traceren van legale toeleveringsketens en het bestrijden van illegale handel. Technologie kan de efficiëntie, schaal en nauwkeurigheid van behoudsinterventies verbeteren.

Onderwijs en publieke betrokkenheid

Het cultiveren van een dieper publiek begrip en waardering voor biodiversiteit is fundamenteel. Dit omvat formeel onderwijs op alle niveaus, publieke bewustmakingscampagnes, toegankelijke wetenschappelijke communicatie en het bevorderen van burgerwetenschapsinitiatieven. Het bevorderen van een wereldwijde behoudsethiek die biodiversiteit beschouwt als een gedeeld erfgoed en verantwoordelijkheid is essentieel voor succes op lange termijn. Het betrekken van jongeren, via educatieve programma's en hen te empoweren als agenten van verandering, is bijzonder vitaal voor toekomstige inspanningen voor natuurbehoud.

Conclusie: Onze gedeelde verantwoordelijkheid

De uitdaging van het biodiversiteitsverlies is immens, maar dat geldt ook voor ons vermogen tot collectieve actie. Het begrijpen van de diverse reeks beschermingsmethoden, van het opzetten van beschermde gebieden en het herstellen van aangetaste ecosystemen tot het opstellen van internationale overeenkomsten en het benutten van geavanceerde technologie, onthult een duidelijke weg voorwaarts. Geen enkele methode is een wondermiddel; eerder is een synergetische toepassing van deze strategieën, afgestemd op lokale contexten en geïnformeerd door wereldwijde samenwerking, vereist.

Biodiversiteit is geen optionele luxe; het is het weefsel van het leven dat ons in stand houdt. De bescherming ervan is niet uitsluitend de verantwoordelijkheid van overheden of wetenschappers; het is een gedeelde noodzaak voor elk individu, elke gemeenschap, elk bedrijf en elke natie. Door duurzame praktijken te omarmen, behoudsinitiatieven te ondersteunen, te pleiten voor sterk milieubeleid en onszelf en anderen te onderwijzen, kunnen we allemaal bijdragen aan het beschermen van de buitengewone diversiteit van de planeet. De tijd voor doortastende en collectieve actie is nu, om een bloeiende, biodiverse planeet voor huidige en toekomstige generaties te garanderen.

Praktische inzichten voor wereldburgers