Visserijwetenschap: Duurzaam Vangstbeheer voor een Gezonde Oceaan

De oceanen van de wereld zijn een vitale hulpbron, die voedsel, levensonderhoud en recreatieve mogelijkheden bieden voor miljarden mensen. De duurzaamheid van deze hulpbronnen wordt echter bedreigd door overbevissing, habitatvernietiging en klimaatverandering. Visserijwetenschap speelt een cruciale rol bij het beperken van deze bedreigingen en het waarborgen van de langetermijngezondheid van onze oceanen en de gemeenschappen die ervan afhankelijk zijn. Deze blogpost duikt in de principes van duurzaam vangstbeheer en onderzoekt de wetenschappelijke benaderingen, wereldwijde initiatieven en de aanhoudende uitdagingen op dit kritieke gebied.

Het Belang van Duurzaam Vangstbeheer

Duurzaam vangstbeheer heeft als doel vispopulaties op een niveau te houden dat zowel de menselijke behoeften als de gezondheid van mariene ecosystemen kan ondersteunen. Het omvat een alomvattende aanpak die rekening houdt met biologische, ecologische, economische en sociale factoren. Effectief vangstbeheer gaat niet alleen over het voorkomen van overbevissing; het gaat erom ervoor te zorgen dat visserijen productief en veerkrachtig blijven in het licht van milieuveranderingen.

Waarom is Duurzaam Vangstbeheer Cruciaal?

• Voedselzekerheid: Vis is een kritieke bron van eiwitten voor miljarden mensen wereldwijd, vooral in kustgemeenschappen. Duurzaam vangstbeheer zorgt voor een stabiele aanvoer van vis en schaaldieren, wat bijdraagt aan de voedselzekerheid.
• Economische Stabiliteit: Visserij ondersteunt aanzienlijke economische activiteit en biedt banen in de visserij, verwerking, transport en aanverwante industrieën. Duurzame praktijken beschermen deze bestaansmiddelen.
• Gezondheid van Ecosystemen: Vissen spelen een essentiële rol in mariene ecosystemen, van het reguleren van nutriëntencycli tot het beheersen van prooipopulaties. Overbevissing kan deze delicate evenwichten verstoren, wat leidt tot cascade-effecten die de biodiversiteit en de algehele gezondheid van de oceaan beïnvloeden.
• Behoud van Biodiversiteit: Duurzame visserijpraktijken helpen een breed scala aan mariene soorten te beschermen, inclusief commercieel belangrijke vissen, niet-doelsoorten (bijvangst) en de habitats die hen ondersteunen.
• Weerbaarheid tegen Klimaatverandering: Gezonde, diverse mariene ecosystemen zijn beter bestand tegen de gevolgen van klimaatverandering, zoals oceaanverzuring en opwarmend water.

Kernprincipes van Duurzaam Vangstbeheer

Duurzaam vangstbeheer berust op verschillende kernprincipes, die allemaal gebaseerd zijn op wetenschappelijk inzicht in vispopulaties en hun omgeving.

1. Bestandsbeoordeling

Bestandsbeoordeling is de hoeksteen van duurzaam vangstbeheer. Het omvat het verzamelen en analyseren van gegevens om de omvang, leeftijdsstructuur, groeisnelheid en reproductieve capaciteit van vispopulaties te begrijpen. Wetenschappers gebruiken deze informatie om de Maximale Duurzame Opbrengst (MSY) te schatten, wat de grootste vangst is die voor onbepaalde tijd uit een visbestand kan worden gehaald, terwijl ervoor wordt gezorgd dat het bestand productief blijft. Er worden verschillende methoden gebruikt, waaronder:

• Visserijafhankelijke gegevens: Dit omvat gegevens van vissersvaartuigen, zoals vangstverslagen (hoeveel er wordt gevangen), inspanningsgegevens (hoe lang er werd gevist) en gegevens over grootte/leeftijd.
• Visserijonafhankelijke gegevens: Deze gegevens worden verzameld via onderzoeksenquêtes, met behulp van methoden zoals sleepnetonderzoeken, akoestische onderzoeken en visuele onderzoeken om de abundantie van visbestanden onafhankelijk van de vissersvloot te schatten.
• Biologische informatie: Informatie over de levensgeschiedenis van de vissoort (bijv. groei, voortplanting, mortaliteit) is cruciaal.
• Milieugegevens: Inclusief watertemperatuur, zoutgehalte en oceaanstromingen, evenals de abundantie van prooidieren.

Voorbeeld: In de Noord-Atlantische Oceaan worden routinematig bestandsbeoordelingen voor kabeljauw en andere commercieel belangrijke soorten uitgevoerd met een combinatie van visserijafhankelijke en -onafhankelijke gegevens, wat beheerders helpt duurzame vangstlimieten vast te stellen.

2. Vangstlimieten Vaststellen

Op basis van de resultaten van bestandsbeoordelingen stellen visserijbeheerders vangstlimieten vast, vaak uitgedrukt als Totale Toegestane Vangst (TAC). De TAC is de totale hoeveelheid van een bepaalde vissoort die gedurende een specifieke periode (bijv. jaarlijks) mag worden geoogst. TAC's moeten onder de MSY worden vastgesteld om een buffer te bieden tegen onzekerheid in de beoordeling en om uitgeputte bestanden te herstellen. Er kunnen verschillende benaderingen worden gebruikt om TAC's vast te stellen, elk met voor- en nadelen:

• Beheer van één soort: De meest traditionele benadering, gericht op de doelsoort.
• Beheer van meerdere soorten: Houdt rekening met interacties tussen meerdere soorten in het ecosysteem en is over het algemeen complexer.
• Ecosysteemgebaseerd visserijbeheer (EBFM): Heeft tot doel de visserij te beheren op een manier die rekening houdt met het hele ecosysteem, inclusief soortinteracties, habitat en omgevingsfactoren. Deze holistische benadering wordt steeds meer erkend als essentieel voor duurzaamheid op lange termijn.

3. Visserijregelgeving

Vangstlimieten worden gehandhaafd door middel van verschillende visserijvoorschriften die zijn ontworpen om de visserij-inspanning te beheersen en vispopulaties te beschermen. Deze voorschriften kunnen omvatten:

• Tuigbeperkingen: Het beperken van de toegestane soorten vistuig (bijv. maaswijdte van netten, haakgrootte) om bijvangst te verminderen en specifieke grootteklassen van vissen te targeten.
• Ruimtelijke sluitingen: Het instellen van beschermde mariene gebieden (MPA's) of seizoenssluitingen om paaigronden, kraamkamers of gevoelige gebieden te beschermen.
• Tijdelijke sluitingen: Het beperken van de visserij gedurende specifieke tijden van het jaar om paai-aggregaties te beschermen of de visserij-inspanning te verminderen.
• Visvergunningen en quota's: Het toewijzen van visrechten aan individuele vissers of vissersvaartuigen (individuele overdraagbare quota's, of ITQ's) om de algehele visserij-inspanning te beperken en verantwoorde visserijpraktijken te bevorderen.
• Volgsystemen voor vaartuigen (VMS): Het gebruik van technologie om de locatie van vissersvaartuigen te volgen om de naleving van de regelgeving te controleren.

Voorbeeld: In de Verenigde Staten schrijft de Magnuson-Stevens Fishery Conservation and Management Act het gebruik van vangstlimieten, tuigbeperkingen en andere voorschriften voor om overbevissing te voorkomen en uitgeputte bestanden weer op te bouwen.

4. Toezicht en Handhaving

Effectief vangstbeheer vereist robuuste toezicht- en handhavingsmechanismen om ervoor te zorgen dat de voorschriften worden nageleefd. Dit omvat:

• Toezicht op zee: Waarnemers aan boord van vissersvaartuigen om gegevens te verzamelen over vangsten, bijvangst en naleving van de regelgeving.
• Haveninspecties: Inspecties van vissersvaartuigen en vangstaanlandingen om vangstgegevens te verifiëren en naleving te garanderen.
• Surveillance: Het gebruik van patrouillevaartuigen, vliegtuigen en teledetectietechnologieën om visserijactiviteiten te monitoren en illegale visserij op te sporen.
• Sancties voor overtredingen: Het opleggen van boetes, schorsing van vergunningen of andere straffen voor niet-naleving.

Voorbeeld: Het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de Europese Unie omvat uitgebreide toezicht- en handhavingsmaatregelen, waaronder VMS, haveninspecties en waarnemers op zee, om de naleving van de visserijregelgeving te waarborgen.

5. Adaptief Beheer

Visserijwetenschap is een dynamisch veld. Vispopulaties en mariene ecosystemen veranderen voortdurend door factoren als omgevingsvariabiliteit, klimaatverandering en visserijdruk. Adaptief beheer is essentieel, waarbij de effectiviteit van beheermaatregelen voortdurend wordt gemonitord en waar nodig wordt bijgestuurd. Dit omvat het regelmatig bijwerken van bestandsbeoordelingen, het evalueren van de impact van regelgeving en het opnemen van nieuwe wetenschappelijke informatie in beheersbeslissingen. De cyclus omvat vaak plannen, handelen, monitoren, evalueren en bijstellen van de beheerstrategieën.

Wereldwijde Initiatieven en Organisaties in Duurzame Visserij

Talloze internationale organisaties en initiatieven werken aan de bevordering van duurzame visserij wereldwijd:

• Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO): De FAO biedt technische bijstand aan landen om het visserijbeheer te verbeteren, duurzame visserijpraktijken te bevorderen en illegale, ongemelde en ongereguleerde (IOO) visserij te bestrijden.
• Regionale Visserijbeheerorganisaties (RFMO's): RFMO's zijn internationale organisaties die de visserij in specifieke geografische gebieden beheren, zoals de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan. Zij stellen vangstlimieten vast, stellen visserijregelgeving op en monitoren visserijactiviteiten binnen hun rechtsgebieden. Voorbeelden zijn:
  • De Internationale Commissie voor de Instandhouding van Atlantische Tonijnen (ICCAT)
  • De Visserijorganisatie voor het Noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan (NAFO)
  • De Visserijcommissie voor de Westelijke en Centrale Stille Oceaan (WCPFC)
• Marine Stewardship Council (MSC): De MSC is een non-profitorganisatie die duurzame visserijen certificeert. Visserijen die voldoen aan de MSC-normen voor duurzame visserij kunnen het MSC-label op hun producten gebruiken, waardoor consumenten weloverwogen keuzes kunnen maken.
• Global Fishing Watch: Een platform dat satellietgegevens gebruikt om de activiteit van vissersvaartuigen te volgen en transparantie in de visserijsector te bevorderen, wat helpt bij de bestrijding van illegale visserij.
• Conventie inzake de Internationale Handel in Bedreigde Uitheemse Dieren en Planten (CITES): CITES reguleert de internationale handel in bedreigde soorten, inclusief sommige mariene soorten, om overexploitatie te voorkomen.

Voorbeeld: Het MSC-certificeringsprogramma heeft de visserijpraktijken wereldwijd aanzienlijk beïnvloed, door visserijen aan te moedigen duurzamere methoden toe te passen om toegang te krijgen tot markten die duurzaamheid prioriteren.

Uitdagingen voor Duurzaam Vangstbeheer

Ondanks de vooruitgang in visserijwetenschap en -beheer blijven er verschillende uitdagingen bestaan:

1. Illegale, Ongemelde en Ongereguleerde (IOO) Visserij

IOO-visserij ondermijnt de inspanningen voor duurzaam vangstbeheer. Het gaat om visserijactiviteiten die nationale of internationale wet- en regelgeving schenden. Dit omvat vissen zonder vergunning, vissen in gesloten gebieden, het overschrijden van vangstlimieten en het gebruik van illegaal vistuig. IOO-visserij kan leiden tot overbevissing, habitatvernietiging en het verlies van biodiversiteit. Het bestrijden van IOO-visserij vereist internationale samenwerking, verbeterd toezicht en handhaving, en het gebruik van geavanceerde technologieën.

Voorbeeld: IOO-visserij is een groot probleem in veel ontwikkelingslanden, waar zwak bestuur en beperkte middelen het moeilijk maken om visserijregelgeving te monitoren en te handhaven.

2. Bijvangst

Bijvangst is de onbedoelde vangst van niet-doelsoorten, waaronder zeezoogdieren, zeevogels, zeeschildpadden en andere vissen. Bijvangst kan aanzienlijke schade toebrengen aan deze soorten, wat leidt tot populatieafnames en zelfs uitsterven. Het verminderen van bijvangst vereist het gebruik van selectief vistuig, het implementeren van bijvangstbeperkende maatregelen (bijv. schildpad-uitsluitingssystemen) en het instellen van beschermde mariene gebieden.

Voorbeeld: De garnalentrawlvisserij is in veel delen van de wereld een belangrijke bron van bijvangst, en er worden inspanningen geleverd om selectiever vistuig te ontwikkelen en te implementeren om de impact van deze praktijk te verminderen.

3. Aantasting van Habitats

Visserijactiviteiten kunnen mariene habitats beschadigen, zoals koraalriffen, zeegrasvelden en mangrovebossen, die belangrijke paaigronden en kraamkamers voor vissen vormen. Destructieve visserijpraktijken, zoals bodemtrawling en dynamietvissen, kunnen deze habitats vernietigen. Het beschermen van mariene habitats vereist de implementatie van regelgeving om habitatvernietiging te voorkomen, het instellen van beschermde mariene gebieden en het bevorderen van duurzame visserijpraktijken.

Voorbeeld: Bodemtrawling kan aanzienlijke gevolgen hebben voor de habitats op de zeebodem, waarbij benthische gemeenschappen worden vernietigd en de structuur van de zeebodem wordt veranderd.

4. Klimaatverandering

Klimaatverandering heeft aanzienlijke gevolgen voor mariene ecosystemen, waaronder veranderingen in oceaantemperatuur, verzuring en zeespiegelstijging. Deze veranderingen kunnen de verspreiding, abundantie en productiviteit van vissen beïnvloeden. Klimaatverandering verergert ook de effecten van overbevissing en habitataantasting. Aanpassing aan klimaatverandering vereist de implementatie van klimaat-slimme visserijbeheerstrategieën, het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen en het opbouwen van veerkracht in mariene ecosystemen.

Voorbeeld: De opwarming van de oceaan verschuift de verspreiding van veel vissoorten, waardoor vissers zich moeten aanpassen aan veranderende visgronden en de beschikbaarheid van bepaalde soorten wordt beïnvloed.

5. Sociaaleconomische Overwegingen

Duurzaam vangstbeheer moet rekening houden met de sociaaleconomische gevolgen van visserijregelgeving voor vissersgemeenschappen. Beperkingen op de visserij kunnen leiden tot banenverlies en economische tegenspoed. Het is essentieel om lokale gemeenschappen te betrekken bij het besluitvormingsproces, hen alternatieve bestaansmiddelen te bieden en de implementatie van duurzame visserijpraktijken te ondersteunen. Het waarborgen van een rechtvaardige transitie en een eerlijke verdeling van de voordelen is cruciaal.

Voorbeeld: In sommige regio's heeft de invoering van strenge vangstlimieten geleid tot banenverlies in de visserijsector. Programma's die economische bijstand en training in alternatieve vaardigheden bieden, kunnen helpen deze effecten te verzachten.

Best Practices voor Duurzaam Vangstbeheer

Verschillende best practices zijn essentieel voor effectief duurzaam vangstbeheer:

1. Wetenschappelijk Onderbouwd Beheer

Alle beheersbeslissingen moeten gebaseerd zijn op degelijke wetenschappelijke gegevens en analyses. Dit omvat uitgebreide bestandsbeoordelingen, regelmatige monitoring van vispopulaties en doorlopend onderzoek om de gevolgen van visserij en milieuveranderingen te begrijpen.

2. Adaptief Beheer

Visserijbeheer moet adaptief zijn, waarbij de effectiviteit van beheermaatregelen voortdurend wordt gemonitord en waar nodig wordt bijgestuurd. Dit iteratieve proces stelt beheerders in staat te reageren op veranderingen in vispopulaties en mariene ecosystemen.

3. Ecosysteemgebaseerd Beheer

Visserijbeheer moet rekening houden met het gehele ecosysteem, inclusief de interacties tussen verschillende soorten, de impact van visserij op habitats en de effecten van milieuveranderingen. Deze holistische benadering is essentieel voor duurzaamheid op lange termijn.

4. Betrokkenheid van Belanghebbenden

Het betrekken van alle belanghebbenden, inclusief vissers, wetenschappers, beheerders en natuurbeschermingsorganisaties, is cruciaal. Dit zorgt ervoor dat beheersbeslissingen worden geïnformeerd door diverse perspectieven en dat belanghebbenden de regelgeving ondersteunen en naleven. Transparantie en publieksparticipatie zijn van cruciaal belang.

5. Handhaving en Naleving

Robuuste handhavingsmechanismen zijn essentieel om ervoor te zorgen dat de visserijregelgeving wordt nageleefd. Dit omvat het monitoren van visserijactiviteiten, het inspecteren van vissersvaartuigen en vangstaanlandingen, en het opleggen van sancties voor overtredingen. Sterke handhaving is essentieel om IOO-visserij te voorkomen en de integriteit van de beheersinspanningen te behouden.

6. Internationale Samenwerking

Veel visbestanden overschrijden nationale grenzen, waardoor internationale samenwerking essentieel is. Dit omvat het delen van gegevens, het coördineren van beheersinspanningen en het samenwerken om IOO-visserij te bestrijden. Internationale overeenkomsten en organisaties spelen een cruciale rol bij het bevorderen van duurzame visserij op wereldschaal.

7. Technologie en Innovatie

Het benutten van technologie en innovatie kan het visserijbeheer verbeteren. Dit omvat het gebruik van satelliettrekking, teledetectie en DNA-analyse om visserijactiviteiten te monitoren, vispopulaties te beoordelen en illegale visserij op te sporen. Nieuwe technologieën kunnen real-time gegevens leveren, wat leidt tot efficiënter beheer.

De Toekomst van Visserijwetenschap en Duurzaam Vangstbeheer

De toekomst van visserijwetenschap en duurzaam vangstbeheer wordt gekenmerkt door de behoefte aan innovatieve benaderingen, grotere samenwerking en een dieper begrip van mariene ecosystemen. Verschillende belangrijke trends geven vorm aan dit veld:

• Vooruitgang in Bestandsbeoordeling: Het ontwikkelen van geavanceerdere modellen die omgevingsfactoren, de gevolgen van klimaatverandering en soortinteracties integreren.
• Ecosysteemgebaseerd Visserijbeheer (EBFM): Het uitbreiden van het gebruik van EBFM om visserijen te beheren op een manier die rekening houdt met het hele ecosysteem en zijn interacties.
• Precisievisserij: Het inzetten van technologieën om specifieke visgroottes te targeten en bijvangst te verminderen, waardoor de selectiviteit wordt bevorderd.
• Gegevensverzameling en -analyse: Het gebruik van big data, kunstmatige intelligentie en machine learning om bestandsbeoordelingen te verbeteren, visserijactiviteiten te monitoren en toekomstige trends te voorspellen.
• De Rol van Aquacultuur: Duurzame aquacultuur kan de druk op wilde visbestanden verminderen door een alternatieve bron van vis en schaaldieren te bieden. Onderzoek en ontwikkeling in duurzame aquacultuurpraktijken zullen cruciaal zijn.
• Aanpassing aan en Mitigatie van Klimaatverandering: Het ontwikkelen van strategieën om zich aan te passen aan de gevolgen van klimaatverandering voor de visserij en de koolstofvoetafdruk van visserijactiviteiten te verkleinen.
• Gemeenschapsgebaseerd Visserijbeheer: Lokale gemeenschappen in staat stellen hun visserijen te beheren en hun deelname aan de besluitvorming te bevorderen.

Voorbeeld: Onderzoekers ontwikkelen innovatieve methoden voor bestandsbeoordeling, waarbij omgevings-DNA (eDNA) wordt gebruikt om vispopulaties te monitoren en de effecten van klimaatverandering op deze populaties te meten.

Conclusie

Duurzaam vangstbeheer is essentieel voor de langetermijngezondheid van onze oceanen en het welzijn van de gemeenschappen die ervan afhankelijk zijn. Door wetenschappelijke kennis toe te passen, effectieve beheerpraktijken te implementeren en internationale samenwerking te bevorderen, kunnen we ervoor zorgen dat visserijen productief en veerkrachtig blijven voor toekomstige generaties. De uitdagingen zijn aanzienlijk, maar de kansen om een duurzame toekomst voor onze oceanen te creëren zijn nog groter. Voortdurende investeringen in visserijwetenschap, innovatieve technologieën en samenwerkingsverbanden zullen cruciaal zijn om een gezonde en bloeiende oceaan voor iedereen veilig te stellen.