Evacuatie in de wildernis: Het beheersen van patiëntvervoerstechnieken in afgelegen omgevingen

Wildernisomgevingen brengen unieke uitdagingen met zich mee voor medische noodgevallen. Wanneer evacuatie noodzakelijk is, is het begrijpen en implementeren van effectieve patiëntvervoerstechnieken cruciaal om de veiligheid en het welzijn van de gewonde of zieke persoon te waarborgen. Deze gids biedt een uitgebreid overzicht van essentiële vaardigheden en overwegingen voor succesvol patiëntenvervoer in afgelegen gebieden, toepasbaar in diverse wereldwijde landschappen.

I. Initiële beoordeling en stabilisatie

Voordat met het vervoer wordt begonnen, is een grondige beoordeling van de toestand van de patiënt van het grootste belang. Dit omvat het evalueren van hun bewustzijnsniveau, ademweg, ademhaling en circulatie (ABC's). Pak levensbedreigende aandoeningen onmiddellijk aan. Houd rekening met de mogelijkheid van wervelletsel, vooral bij vallen of trauma. Een juiste stabilisatie is essentieel om verder letsel tijdens het transport te voorkomen.

A. Primaire beoordeling: ABC's en kritieke interventies

De primaire beoordeling richt zich op het identificeren en aanpakken van onmiddellijke levensbedreigingen:

Ademweg: Zorg voor een vrije en doorgankelijke ademweg. Gebruik manuele manoeuvres zoals de kinlift (als er geen vermoeden is van wervelletsel) of de kaaklift om de ademweg te openen. Overweeg het gebruik van een orofaryngeale luchtweg (OPA) of nasofaryngeale luchtweg (NPA) indien getraind en beschikbaar.
Ademhaling: Beoordeel de ademhalingsfrequentie, -diepte en -inspanning. Let op tekenen van ademnood. Geef extra zuurstof indien beschikbaar en geïndiceerd. Wees voorbereid om de beademing te ondersteunen indien nodig.
Circulatie: Controleer de polsslag, kracht en huiddoorbloeding. Controleer eventuele bloedingen met directe druk, elevatie en drukpunten. Let op tekenen van shock.

Vergeet niet uw aanpak aan te passen op basis van de toestand van de patiënt en de beschikbare middelen. Een snelle en efficiënte primaire beoordeling is van vitaal belang in tijdgevoelige situaties.

B. Overwegingen bij spinale immobilisatie

Vermoed wervelletsel bij elke patiënt met trauma aan het hoofd, de nek of de rug; een veranderde mentale toestand; of neurologische uitval. Immobilisatie is cruciaal om verdere schade aan het ruggenmerg te voorkomen. Volledige immobilisatie in de wildernis kan echter een uitdaging zijn en brengt eigen risico's met zich mee.

Manuele stabilisatie: Houd het hoofd en de nek manueel gestabiliseerd totdat een veiligere methode beschikbaar is.
Nekkraag: Breng een nekkraag aan indien beschikbaar en u getraind bent om dit te doen. Zorg voor de juiste maat en toepassing.
Geïmproviseerde immobilisatie: Bij afwezigheid van een commercieel beschikbare wervelplank, improviseer met beschikbare materialen zoals slaapmatjes, rugzakken en kleding. Het doel is om beweging van de wervelkolom tijdens het transport te minimaliseren.

Weeg de voordelen van spinale immobilisatie zorgvuldig af tegen de mogelijke risico's, zoals een langere transporttijd en moeilijkheden bij het vrijhouden van de ademweg. In sommige situaties kan het prioriteren van een snelle evacuatie voordeliger zijn dan het proberen van volledige immobilisatie.

C. Omgaan met onderkoeling en omgevingsgevaren

Blootstelling aan kou, wind en regen kan de toestand van een patiënt verergeren. Onderkoeling is een aanzienlijk risico in wildernisomgevingen en kan snel levensbedreigend worden.

Preventie: Bescherm de patiënt tegen de elementen door isolatie te bieden (slaapzakken, dekens, extra kleding), een schuilplaats te bouwen en blootstelling aan wind en vocht te minimaliseren.
Behandeling: Warm de patiënt actief op door warmtepacks aan te brengen in de liezen, oksels en nek. Bied warme, suikerhoudende dranken aan als de patiënt bij bewustzijn is en kan slikken. Vermijd het wrijven van de ledematen van de patiënt, omdat dit koud bloed naar de kern kan doen terugkeren en de onderkoeling kan verergeren.

Wees ook alert op andere omgevingsgevaren zoals een hitteberoerte, hoogteziekte en blikseminslag. Neem passende voorzorgsmaatregelen om deze risico's te beperken.

II. Inpakken en voorbereiden van de patiënt voor vervoer

Het correct inpakken van de patiënt is cruciaal voor comfort, stabiliteit en veiligheid tijdens het vervoer. Het doel is de patiënt op een draagmiddel vast te maken op een manier die beweging minimaliseert en verder letsel voorkomt.

A. Selectie van brancards en geïmproviseerde draagbaren

De ideale brancard hangt af van het terrein, de afstand en de beschikbare middelen. In sommige situaties is een commercieel verkrijgbare brancard haalbaar. In veel wildernisscenario's zijn geïmproviseerde draagbaren echter noodzakelijk.

Commerciële brancards: Er zijn lichtgewicht, opvouwbare brancards beschikbaar voor gebruik in de wildernis. Deze bieden goede ondersteuning en stabiliteit, maar kunnen log zijn en moeilijk te manoeuvreren in krappe ruimtes.
Geïmproviseerde draagbaren: Maak een draagbaar met beschikbare materialen zoals touw, stokken, zeilen en kleding. Veelvoorkomende ontwerpen zijn de A-frame draagbaar, poncho-draagbaar en deken-sleep. Zorg ervoor dat de draagbaar sterk genoeg is om het gewicht van de patiënt te dragen en de last gelijkmatig te verdelen.

Bij het maken van een geïmproviseerde draagbaar, geef prioriteit aan het comfort en de veiligheid van de patiënt. Vul de draagbaar op met zachte materialen om doorligwonden te voorkomen en maak de patiënt vast met riemen of touw om te voorkomen dat hij eraf valt.

B. De patiënt vastmaken op de brancard

Zodra de patiënt op de brancard ligt, maak hem vast met riemen of touw om beweging tijdens het transport te voorkomen. Zorg ervoor dat de riemen strak zitten, maar niet zo strak dat ze de ademhaling of bloedsomloop belemmeren.

Vastbindtechnieken: Gebruik een combinatie van borst-, heup- en beenriemen om de patiënt vast te zetten. Kruis de riemen over de borst en heupen om de last gelijkmatig te verdelen.
Opvulling: Gebruik opvulling om botuitsteeksels te beschermen en doorligwonden te voorkomen. Besteed bijzondere aandacht aan het hoofd, de wervelkolom en de ledematen.
Monitoring: Controleer de toestand van de patiënt voortdurend tijdens het transport. Controleer regelmatig hun ademweg, ademhaling en bloedsomloop. Pas de riemen indien nodig aan om comfort en stabiliteit te behouden.

C. Lichaamstemperatuur en comfort handhaven

Het handhaven van de lichaamstemperatuur van de patiënt is van cruciaal belang, vooral in koude of natte omstandigheden. Zorg voor isolatie met dekens, slaapzakken of extra kleding. Bescherm de patiënt tegen wind en regen. Bied warme dranken aan als de patiënt bij bewustzijn is en kan slikken.

Geef ook prioriteit aan het comfort van de patiënt. Bied geruststelling en emotionele steun. Communiceer duidelijk over het transportproces en wat te verwachten. Ga in op eventuele zorgen of ongemakken die de patiënt heeft.

III. Technieken voor patiëntenvervoer

De keuze van de transporttechniek hangt af van de toestand van de patiënt, het terrein, de afstand tot veiligheid en de beschikbare mankracht. Er kunnen verschillende technieken worden gebruikt, elk met zijn eigen voor- en nadelen.

A. Loophulpmiddelen

Loophulpmiddelen zijn geschikt voor patiënten die enig gewicht kunnen dragen maar hulp nodig hebben met evenwicht en stabiliteit.

Eénpersoonshulp: De redder biedt ondersteuning aan één kant van de patiënt.
Tweepersoonshulp: Twee redders ondersteunen de patiënt aan weerszijden.
Wiegdraging: Eén redder draagt de patiënt in zijn armen. Dit is geschikt voor kleine kinderen of lichtgewicht volwassenen.

Loophulpmiddelen zijn relatief eenvoudig te implementeren en vereisen minimale uitrusting. Ze zijn echter alleen geschikt voor korte afstanden en relatief lichte verwondingen.

B. Geïmproviseerde draagtechnieken

Geïmproviseerde draagtechnieken zijn nuttig wanneer de patiënt niet kan lopen maar het terrein te uitdagend is voor een brancard. Deze technieken vereisen meerdere redders en een goede coördinatie.

Brandweergreep: Eén redder draagt de patiënt over zijn schouder. Dit is een zware draagtechniek die aanzienlijke kracht en evenwicht vereist.
Rugdraging: Eén redder draagt de patiënt op zijn rug. Dit is een minder zware draagtechniek dan de brandweergreep, maar vereist nog steeds goede kracht en evenwicht.
Stoelzit met twee personen: Twee redders verstrengelen hun armen om een zitplaats voor de patiënt te creëren. Dit is een relatief comfortabele draagtechniek maar vereist goede coördinatie en communicatie.

Geïmproviseerde draagtechnieken kunnen effectief zijn voor het navigeren door moeilijk terrein, maar zijn vermoeiend voor de redders. Wissel de redders regelmatig af om vermoeidheid te voorkomen.

C. Vervoer met brancard

Vervoer met een brancard is de voorkeursmethode voor patiënten die niet kunnen lopen en als het terrein dit toelaat. Ze bieden goede ondersteuning en stabiliteit voor de patiënt, maar vereisen meerdere redders en een vrij pad.

Tweepersoonsvervoer: Twee redders dragen de brancard, één aan elk uiteinde. Dit is geschikt voor korte afstanden en relatief vlak terrein.
Vierpersoonsvervoer: Vier redders dragen de brancard, twee aan elk uiteinde. Dit is stabieler en minder vermoeiend dan het tweepersoonsvervoer.
Zespersoonsvervoer: Zes redders dragen de brancard, drie aan elk uiteinde. Dit is ideaal voor lange afstanden en oneffen terrein.

Bij het uitvoeren van een brancardvervoer, zorg voor goede communicatie en coördinatie. Houd een constant tempo aan en vermijd plotselinge bewegingen. Wissel de redders regelmatig af om vermoeidheid te voorkomen. Overweeg het gebruik van een kruiwagen of een ander wielapparaat om te helpen bij het transport indien beschikbaar en geschikt voor het terrein.

D. Touwsystemen voor steil terrein

In steil of technisch terrein kunnen touwsystemen nodig zijn om de patiënt veilig te vervoeren. Deze systemen vereisen gespecialiseerde training en uitrusting.

Afdaalsystemen: Gebruik een touwsysteem om de patiënt een steile helling af te laten dalen. Dit vereist ankers, touwen, katrollen en wrijvingsapparaten.
Hijs-systemen: Gebruik een touwsysteem om de patiënt een steile helling op te hijsen. Dit vereist ankers, touwen, katrollen en apparaten met mechanisch voordeel.

Touwsystemen zijn complex en vereisen een zorgvuldige planning en uitvoering. Zorg ervoor dat alle redders goed getraind en ervaren zijn in het gebruik ervan. Gebruik altijd passende veiligheidsmaatregelen, zoals helmen, harnassen en zekeringsapparaten.

IV. Teamwerk en communicatie

Effectief teamwerk en communicatie zijn essentieel voor succesvolle evacuaties in de wildernis. Duidelijke rollen en verantwoordelijkheden, open communicatiekanalen en een gedeeld begrip van de doelen zijn cruciaal voor het waarborgen van de veiligheid van de patiënt en efficiënt transport.

A. Duidelijke rollen en verantwoordelijkheden vaststellen

Wijs vóór het begin van het transport specifieke rollen toe aan elke redder. Dit omvat:

Teamleider: Verantwoordelijk voor de algehele coördinatie en besluitvorming.
Medische hulpverlener: Verantwoordelijk voor het beoordelen en behandelen van de patiënt.
Brancardteam: Verantwoordelijk voor het dragen van de brancard en het handhaven van de stabiliteit van de patiënt.
Navigatie: Verantwoordelijk voor het bepalen van de route en het leiden van het team.
Communicatie: Verantwoordelijk voor de communicatie met externe middelen.

Zorg ervoor dat elke redder zijn rol en verantwoordelijkheden begrijpt. Dit helpt verwarring te voorkomen en zorgt ervoor dat alle taken efficiënt worden voltooid.

B. Open communicatiekanalen onderhouden

Zorg voor duidelijke communicatiekanalen tussen de redders. Dit kan worden gedaan met behulp van radio's, handgebaren of verbale communicatie. Zorg ervoor dat alle redders de instructies kunnen horen en begrijpen.

Controleer regelmatig de toestand van de patiënt en ga in op eventuele zorgen. Communiceer eventuele veranderingen in de toestand van de patiënt aan de teamleider en de medische hulpverlener.

C. Besluitvorming in dynamische omgevingen

Evacuaties in de wildernis zijn dynamische gebeurtenissen die constante aanpassing en besluitvorming vereisen. Wees voorbereid om uw plannen aan te passen op basis van veranderende omstandigheden, zoals het weer, het terrein en de status van de patiënt.

Moedig open communicatie en feedback van alle teamleden aan. Waardeer verschillende perspectieven en overweeg alle opties voordat u een beslissing neemt. Geef de veiligheid en het welzijn van de patiënt de hoogste prioriteit.

V. Zorg en documentatie na de evacuatie

Zodra de patiënt succesvol is geëvacueerd, zorg voor passende nazorg en documenteer het incident grondig. Deze informatie is waardevol voor het verbeteren van toekomstige reddingsinspanningen en het waarborgen van verantwoording.

A. Overdracht van zorg aan hoger gekwalificeerde medische hulpverleners

Bij aankomst in een medische faciliteit, geef een gedetailleerd rapport aan de ontvangende medische hulpverleners. Vermeld informatie over de toestand van de patiënt, de verleende behandeling en het transportproces.

Beantwoord alle vragen die de medische hulpverleners hebben en verstrek alle aanvullende informatie die nuttig kan zijn.

B. Documentatie en rapportage van het incident

Documenteer het incident grondig, inclusief de toestand van de patiënt, de verleende behandeling, het transportproces en eventuele ondervonden uitdagingen. Deze documentatie moet nauwkeurig, volledig en objectief zijn.

Meld het incident bij de juiste autoriteiten, zoals zoek- en reddingsorganisaties of parkdiensten. Deze informatie is waardevol voor het verbeteren van toekomstige reddingsinspanningen en het identificeren van potentiële gevaren.

C. Debriefing en geleerde lessen

Houd een debriefingsessie met alle redders die betrokken waren bij de evacuatie. Bespreek wat goed ging, wat beter had gekund en welke lessen er zijn geleerd. Dit is een kans om verbeterpunten te identificeren en toekomstige reddingsinspanningen te verbeteren.

Gebruik de informatie uit de debriefing om protocollen en trainingsprogramma's bij te werken. Deel de geleerde lessen met andere reddingsorganisaties om de algehele veiligheid in de wildernis te verbeteren.

VI. Materiaaloverwegingen

Het hebben van de juiste uitrusting is cruciaal voor een succesvolle evacuatie in de wildernis. Dit gedeelte beschrijft essentiële uitrustingscategorieën en overwegingen voor selectie en onderhoud.

A. Essentiële medische benodigdheden

Een goed gevulde medische kit is onmisbaar. Pas de kit aan op basis van de verwachte risico's en de vaardigheden van het team. Belangrijke items zijn onder meer:

Wondverzorging: Verband (diverse maten), gaaskompressen, antiseptische doekjes, tape, traumverbanden.
Medicatie: Pijnstillers, antihistaminica, epinefrine auto-injector (indien van toepassing), anti-diarreemedicatie. Raadpleeg een medische professional voor geschikte medicatie op basis van de locatie en mogelijke medische aandoeningen.
Ademwegbeheer: Orofaryngeale luchtweg (OPA), nasofaryngeale luchtweg (NPA), beademingsballon (BVM) (indien getraind).
Spalkmateriaal: SAM-spalk, driehoeksverbanden, elastische zwachtels.
Overig: Handschoenen, schaar, penlight, thermometer, bloeddrukmeter (indien getraind).

Controleer de kit regelmatig op verlopen medicatie en beschadigde benodigdheden. Zorg ervoor dat alle teamleden weten waar de medische kit zich bevindt en hoe de inhoud te gebruiken.

B. Reddings- en transportmaterieel

Geschikt reddings- en transportmaterieel is essentieel voor het veilig verplaatsen van de patiënt. Dit omvat:

Brancard: Commercieel of geïmproviseerd.
Touw: Voor afdaal- en hijssystemen in steil terrein.
Harnassen: Voor redders die in steil terrein werken.
Helmen: Voor redders en patiënten in steil terrein.
Navigatiemiddelen: Kaart, kompas, GPS.
Communicatiemiddelen: Radio, satelliettelefoon.

Kies uitrusting die lichtgewicht, duurzaam en geschikt is voor het terrein. Inspecteer en onderhoud alle uitrusting regelmatig om ervoor te zorgen dat deze in goede staat is.

C. Persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM)

Persoonlijke beschermingsmiddelen zijn essentieel om redders te beschermen tegen letsel en ziekte. Dit omvat:

Handschoenen: Ter bescherming tegen door bloed overgedragen ziekteverwekkers.
Oogbescherming: Ter bescherming tegen spatten en vuil.
Maskers: Ter bescherming tegen door de lucht verspreide ziekteverwekkers.
Geschikte kleding: Ter bescherming tegen de elementen.

Zorg ervoor dat alle redders toegang hebben tot geschikte PBM en weten hoe ze deze correct moeten gebruiken.

VII. Training en opleiding

Adequate training en opleiding zijn van het grootste belang voor iedereen die betrokken is bij evacuaties in de wildernis. Dit gedeelte belicht essentiële trainingsonderwerpen en middelen.

A. Certificering in wildernis-EHBO en reanimatie

Verkrijg en onderhoud certificering in wildernis-EHBO en reanimatie. Deze cursussen bieden essentiële kennis en vaardigheden voor het beheren van medische noodgevallen in afgelegen omgevingen.

B. Advanced Wilderness Life Support (AWLS) of Wilderness EMT (WEMT)

Overweeg een geavanceerde training zoals AWLS of WEMT te volgen. Deze cursussen bieden meer diepgaande kennis en vaardigheden voor het beheren van complexe medische situaties in de wildernis.

C. Training in touwredding en technische redding

Als u verwacht in steil of technisch terrein te werken, volg dan een gespecialiseerde training in touwredding en technische reddingstechnieken. Deze training zal u de vaardigheden en kennis bieden die nodig zijn om touwsystemen veilig te gebruiken voor patiëntenvervoer.

D. Continue oefening en onderhoud van vaardigheden

Oefen regelmatig uw vaardigheden en neem deel aan opfriscursussen om bekwaam te blijven. Oefen scenario's in realistische omgevingen om u voor te bereiden op noodsituaties in de echte wereld.

VIII. Conclusie

Evacuaties in de wildernis zijn complexe en uitdagende operaties die een zorgvuldige planning, effectief teamwerk en gespecialiseerde vaardigheden vereisen. Door patiëntvervoerstechnieken te beheersen, de unieke uitdagingen van afgelegen omgevingen te begrijpen en de veiligheid van de patiënt te prioriteren, kunt u de uitkomst van medische noodgevallen in de wildernis aanzienlijk verbeteren. Onthoud dat continu leren, onderhoud van vaardigheden en het naleven van vastgestelde protocollen cruciaal zijn voor het waarborgen van het welzijn van zowel de patiënt als het reddingsteam. Deze gids biedt een fundamenteel begrip; zoek altijd formele training en begeleiding van gekwalificeerde professionals voordat u een reddingsoperatie in de wildernis onderneemt.